“ผมฝึกฟาดตะกร้อมาตั้งแต่ ป.6 กว่าจะได้ท่าที่สมบูรณ์ ต้องใช้เวลาฝึกถึง 3 ปี ระหว่างนั้นผมฝึกทุกวัน ระบมเจ็บไปทั้งตัว”
“เพื่อนที่เล่นตำแหน่งตัวเสิร์ฟ ฝึกพร้อมกับผม เขาเตะเป็นก่อนผมอีก แต่ใจผมยังสู้อยู่ อยากฝึกให้ได้ มีอยู่ครั้งหนึ่งฝึกตะกร้อกันในโรงยิมนี่แหละ ผมกระโดดฟาดล้มลงบนพื้นเสียงดัง จนเพื่อนบอกว่า ‘ถ้ามึงเจ็บมึงก็เลิกเตะเถอะนะ กูสงสาร มึงไหวไหมน่ะเพื่อน ? ”
ฉายา “ราชาหน้าตาข่าย” คงเป็นคำที่อธิบายได้ดีถึงความสามารถอันโดดเด่นของ “ปุ้ย-พรชัย เค้าแก้ว” นักเซปักตะกร้อระดับตำนานทีมชาติไทย วัย 40 ปี
แต่ใครจะไปเชื่อว่า “พรชัย” ลูกหลานชาวอำเภอแวงน้อย จังหวัดขอนแก่น ผู้จารึกชื่อว่าเป็น “นักกีฬาไทยที่ประสบความสำเร็จมากสุดในการแข่งขันเอเชียนเกมส์” คว้ามาได้ถึง 10 เหรียญทอง คือคนคนเดียวกันกับเด็กผู้ชายตัวมอมแมมที่ต้องใช้เวลานานนับ 1,000 วัน กว่าเริ่มต้นฟาดตะกร้อออกมาได้เป็นท่า อย่างที่ทุกคนเห็นเขามานับครั้งไม่ถ้วน
พรชัย เค้าแก้ว อยู่กับกีฬาชนิดนี้มานานเกือบ 30 ปี เขายอมรับว่า “ตะกร้อ” ให้ทุกอย่างแก่ชีวิต ทั้งเงินทอง ชื่อเสียง รางวัลความสำเร็จ ไปจนถึงการเป็นบุคคลต้นแบบที่เด็กท้องถิ่นต่างมองเขาเป็นไอดอล
ทุกตำนานย่อมมีจุดเริ่มต้น และบังเอิญว่าจุดสตาร์ทของเขาก็น่าจะเป็นแรงบันดาลใจที่ดีแก่เยาวชนทุกคน เพราะเส้นทางสู่ดวงดาวของ พรชัย เค้าแก้ว ไม่ได้ออกตัวจากจุดที่เป็นเด็กเก่งที่สุด
#MainStand #เด็กถิ่น #การกีฬาแห่งประเทศไทย #SAT